นักบุญดอมินิกกับปีศาจ

ครั้งหนึ่ง ขณะที่นักบุญดอมินิกกำลังเดินอยู่ในคอนแวนต์เอส. ซาบีน่า(convent of S. Sabina)ในตอนกลางคืน เพื่อเฝ้าฝูงแกะของท่าน (คือ บรรดานักพรต)ด้วยความระแวดระวังในฐานะนายชุมพาบาลที่ดี

แล้วท่านก็ได้พบกับศัตรูในบริเวณหอพักของบรรดานักพรต ศัตรูปรี่เข้ามาหาท่านนักบุญเหมือนสิงโตที่จ้องมองหาเหยื่อ

เมื่อท่านนักบุญเห็นมัน ก็รู้ทันทีว่ามันเป็นใคร ท่านจึงพูดกับมันว่า “เจ้าสัตว์ชั่วร้าย เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

“ข้ามาทำงานของข้า” ปีศาจตอบ “และมาเอาสิ่งที่เป็นของข้า” “แล้วเจ้าจะได้กำไรอะไรในหอพัก” ท่านนักบุญถาม

“ได้รับอย่างเพียงพอ” ปีศาจตอบกลับ
 
“ข้าก่อกวนทำให้พระสงฆ์เหล่านี้เดือดร้อนในหลายๆประการ ประการแรก ข้าก่อกวนผู้ที่ปรารถนาจะหลับ ทำให้พวกเขานอนไม่หลับ เพื่อที่พวกเขาจะได้ลุกพรวดขึ้นด้วยความหงุดหงิด แล้วทำให้คนอื่นพลอยนอนไม่หลับไปด้วย เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น ด้วยความเหน็ดเหนื่อยหรือเกียจคร้าน พวกเขาก็ไม่ลุกขึ้น หรือหากลุกขึ้น เพื่อไปร่วมในการสวดภาวนาและขับร้องประสานเสียง พวกเขาก็ทำอย่างไม่เต็มใจ และพวกเขาก็จะสวดทำวัตรของตนโดยไม่มีความศรัทธา”
 

แล้วท่านนักบุญได้นำปีศาจเข้าไปที่โบสถ์แล้วพูดว่า “แล้วเจ้าได้อะไรในที่นี้” “ได้มากเลย” ปีศาจตอบ “ข้าทำให้พวกเขามาสายและออกไปเร็วๆ ข้าเติมเต็มจิตใจพวกเขาด้วยสิ่งน่ารังเกียจและความคิดไร้สาระเพื่อทำให้พวกเขาวอกแวกและทำให้ทุกสิ่งที่พวกต้องทำเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ”

 
“แล้วที่นี่ล่ะ?” นักบุญดอมินิกถามเมื่อนำปีศาจไปที่โรงอาหาร “ใครเล่าที่ไม่กินมากเกินไปหรือไม่ก็กินน้อยเกินไป?” นั่นคือคำตอบ “ดังนั้นพวกเขาจึงทำให้พระเจ้าทรงขุ่นเคือง หรือไม่ก็ทำร้ายสุขภาพของพวกเขาเอง”

 
จากนั้นท่านนักบุญก็พาปีศาจไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งบรรดาบราเดอร์ได้รับอนุญาตให้สนทนากับฆราวาสที่มาเยี่ยมและพักผ่อนหย่อนใจได้ และปีศาจก็เริ่มหัวเราะอย่างมุ่งร้ายและกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างสนุกสนานและพูดว่า

“ที่แห่งนี้เป็นของข้าทั้งหมด ที่นี่พวกเขาหัวเราะเยาะและได้ยินเรื่องราวไร้สาระนับพันเรื่อง ที่นี่พวกเขาพูดคำไร้สาระและบ่นบ่อยครั้งเกี่ยวกับการปกครองและผู้ใหญ่ของพวกเขา และสิ่งดีๆที่พวกเขาได้รับจากที่อื่นก็สูญเสียไปที่นี่”
 
และสุดท้ายพวกเขาก็มาถึงประตูห้องฟังสารภาพบาป แต่ปีศาจไม่ยอมเข้าไปที่นั่น
 
มันพยายามจะหนีไปโดยกล่าวว่า

“ที่แห่งนี้เป็นนรกสำหรับข้า ที่นี่ นักพรตจะกล่าวโทษตนเองว่าได้ทำความผิด พวกเขาได้รับคำเตือนและการแก้ไข และได้รับศีลอภัยบาป สิ่งที่พวกเขาสูญเสียไปในที่อื่นๆนั้น พวกเขาได้รับกลับคืนมาที่นี่”

เมื่อพูดจบแล้ว ปีศาจก็หายตัวไป และนักบุญดอมินิกก็ถูกทิ้งไว้ในความฉงนเกี่ยวกับกับดักและตาข่ายของผู้ล่อลวง หลังจากนั้นท่านได้เล่าเรื่องนี้ให้กับบรรดาพี่น้องนักพรตของท่านฟังเป็นเวลานาน โดยประกาศแก่พวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า พวกเขาควรจะระวังตัวไว้