ในขณะที่บรูโนกำลังเขียนสาส์นเพื่อประกาศต่อต้านพระนางมารีย์ ลูก ๆ ก็ร้องเรียกเขา “พ่อๆ! พ่อมาช่วยหาลูกบอลที”

เพราะเจียนฟรังโกอยู่เฝ้าเสื้อผ้าที่เขาถอดเพื่อวิ่งเล่น ส่วนอิโชลานั้น เธอออกไปเก็บดอกไม้ฝากแม่ จึงเป็นอันว่านายบรูโนจะต้องไปหาลูกบอลกับการ์โลเท่านั้น

เมื่อบรูโนหาลูกบอลเจอแล้ว ก็กลับมายังที่เดิม แต่ว่า เจียนฟรังโกลูกชายคนเล็กหายไป เขาจึงเดินตามหาเจียนฟรังโก จนถึงในถ้ำที่เคยใช้เป็นที่ทิ้งขยะ ก็ไปพบเด็กน้อย อยู่ในท่าคุกเข่าพนมมือเหมือนกำลังสวด นัยน์ตาเป็นประกายและยิ้ม เขาได้ยินลูกพูดย้ำว่า

“ผู้หญิงสวยจัง! ผู้หญิงสวยจริงๆ”

บรูโนตกใจประหม่าเพราะในครอบครัวไม่มีใครสอนลูกให้แสดงอากับปกิริยาสวดเช่นนี้ เขาจึงถามลูกว่า “ลูกว่าอะไร เจียนฟรังโก ? ลูกทำอะไร ? พ่อบอกลูกไม่ใช่หรือไม่ให้มาที่นี่ เพราะที่นี่กลิ่นไม่ดี”

แต่หนูน้อยไม่ตอบและไม่กระดุกกระดิก เพียงแต่ย้ำว่า “ผู้หญิงสวยเหลือเกิน”

“ถ้ำนี้ถูกเวทมนต์คาถาหรือนี่?” บรูโนคิดในใจ แล้วจึงเรียกอิโซลา ถามว่า ”เจียนฟรังโกว่าอะไร? มีอะไรอยู่ข้างใน? เห็นอะไรบ้างไหม?”

“ไม่เห็นค่ะ” เด็กหญิงตอบ

แต่แล้วจู่ ๆ อิโซลาเธอก็คุกเข่าลง และในมือถือดอกไม้ที่เก็บมา ตาจ้องเขม็ง พูดตะกุกตะกังเหมือนน้องชายว่า “ผู้หญิงสวยมาก! ผู้หญิงสวยเหลือเกิน!”

บรูโนรู้สึกหงุดหงิดเรียกการ์โลบ้าง “มานี่! อิโชลากับเจียนฟรังโกทำอะไร รู้ไหม? หรือว่าลูกสามคนชวนกันเล่นแบบนี้? ทำไมไม่พูดแบบเขาบ้างว่า ผู้หญิงสวยเหลือเกิน?”

“เอ๊ะ!” การ์โลแสดงอาการแปลกใจ แต่พอพูดเท่านี้ การ์โลก็คุกเข่าลงเหมือนกัน พนมมือดวงตาสุกใสเหมือนกับคนถูกสะกดและพูดย้ำเช่นเดียวกันว่า “ผู้หญิงสวยเหลือเกิน!”

บรูโนร้องว่า “เกินไปแล้ว ยืนขึ้น การ์โล แล้วออกไป! พ่อเบื่อเต็มทีแล้ว” บรูโนพยายามจับการ์โลให้ลุกขึ้นแต่ยกไม่ขึ้น เพราะหนักเหลือเกิน 

บรูโนรู้สึกกลัว หันมาพูดกับอิโชลาว่า “คุกเข่าทำไม? ยืนขึ้นอย่าทำเหมือนการ์โล”

เขาออกแรงเต็มที่พยายามจับลูกสาวให้ลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จและก็ทำไม่สำเร็จเช่นเดียวกันสำหรับเจียนฟรังโก ลูกคนเล็ก

บรูโนท้าทายเวทย์มนต์

บรูโนคิดในใจว่า “ใครมาใช้เวทย์มนต์คาถากับลูกของเราหนอ? ในถ้ำนี้มีแม่มดด้วยหรือยังไง? หรือว่าเป็นผี?”

แล้วเขาร้องเสียงดัง “เจ้าที่อยู่ข้างในเป็นใคร? ออกมาข้างนอกซิ!”

ไม่มีคำตอบ เขามองดูลูกทั้งสามด้วยความตื่นตกใจ! ถึงจะลูบไล้ปลอบใจ ลูกก็คงอยู่เฉยๆ เหมือนกับกลายเป็นหิน

บรูโนร้องขอให้พระเจ้าช่วย

บรูโนเล่าว่า เขารู้สึกถึงความกลัวและใบหน้าซีดเผือด และเขาตกใจสุดขีด วิ่งออกมาจากถ้ำและเงยหน้าไปบนฟ้า ร้องวิงวอนว่า “ช่วยด้วย! พระเจ้าข้า”

พอร้องขอให้พระเจ้าช่วยแล้วบรูโนก็เห็น มือขาว ๆ สองมือเคลื่อนไปทางนัยน์ตาของเขาเหมือนกับจะยกม่านที่บังตาออก เขารู้สึกอยู่ในที่มืดมิด แต่ทันใดนั้น แสงสว่างรุ่งโรจน์ดวงหนึ่งปรากฏขึ้นที่มุมหนึ่งของถ้ำแจ่มจรัสยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างหายหมด ทั้งพื้นดินและพุ่มดอกไม้

ขณะเดียวกันเขารู้สึกตัวเบา เบาเหมือนกับว่าไม่มีร่างกายแล้วและบัดดลนั้นเอง ตรงศูนย์กลางความสว่าง เขามองเห็น “หญิงสวยงาม” คนนั้น ซึ่งลูกทั้งสามเห็นแล้ว

ฉันคือสตรีแห่งวิวรณ์

“ฉัน คือ พรหมจารีที่มาไขแสดง เธอนั้นเบียดเบียนฉัน แต่บัดนี้ พอเสียที !”

สตรีงามผู้นั้นเปล่งแสงสีทอง สว่างเจิดจ้า เท้าเปล่าของเธอยืนอยู่บนหินก้อนหนึ่ง เสื้อคลุมสีเขียวทับบนอาภรณ์สีขาว มีผ้าคาดเอวสีกุหลาบ และในมือถือหนังสือเล่มหนึ่งชิดกับตัว

เธอใช้มือซ้ายชี้ให้ดูของต่าง ๆ ซึ่งวางอยู่แทบเท้าของเธอ บรูโนเห็นเสื้อสีดำที่ฉีกขาดกับกางเขนอันหนึ่งซึ่งหักแล้ว ครั้งแล้วหญิงนั้นก็กลับอยู่ในท่าเดิมพูดว่า

“ฉัน คือ สตรีพรหมจารีที่มาไขแสดง ผู้สัมพันธ์กับพระตรีเอกภาพ ฉัน คือ ธิดาของพระบิดา มารดาของพระบุตร และ พระวิหารของพระจิต (พระวิญญาณบริสุทธิ์) ฉัน คือ พรหมจารีแห่งพระคัมภีร์วิวรณ์”

“เธอนั้นข่มเหงฉัน แต่บัดนี้ จงหยุดได้แล้ว”

“จงเข้ามาในคอกแกะซึ่งเป็นพระอาณาจักรสวรรค์ในโลกนี้เถิด พระวาจาที่พระเจ้าทรงสัญญานั้นไม่วันเปลี่ยนแปลง

ในวันศุกร์ต้นเดือน 9 ครั้งที่เธอได้ทำพลีกรรม ก่อนที่จะหลงเข้าไปในหนทางแห่งความโป้ปดนั้น จะได้ช่วยให้เธอรอด”

นี่ใครกันหนอ ปรากฏตัวขึ้นมาดั่งรุ่งอรุณ

งามดั่งดวงจันทร์ สดใสดั่งดวงตะวัน

งามสง่าดั่งดวงดาราที่เคลื่อนคล้อย?

เพลงซาโลมอน บทที่ 6 ข้อที่ 10

เรียบเรียงจาก นิวมานา