หนทางที่ดีที่สุดที่จะลืมปัญหาของตนเอง
ก็คือการช่วยแก้ปัญหาให้ผู้อื่น.

“มนุษย์ อย่ามองเพียงปัญหาของตนเอง แต่ทุกคนควรมองดูปัญหาของผู้อื่น”
(ฟิลลิปปี 2:4)

 
พระเจ้าเป็นผู้ทรงสามารถรักษาดวงใจที่สลายได้
แต่พระองค์จำเป็นต้องมีทุกชิ้นส่วนของดวงใจนั้น.

“ลูกรัก จงมอบดวงใจให้แก่เราเถิด”
(สุภาษิต 23:26ก.)
 

การมีอำนาจ ทำให้บางคนเติบโต
แต่ทำให้บางคนเพียงบวมเท่านั้น.

“แต่ผู้ยิ่งใหญ่ในพวกท่าน ต้องเป็นผู้รับใช้
ผู้ใดยกย่องตัวเองจะถูกดึงให้ต่ำลง
และ ผู้ใดที่ถ่อมตนลงจะได้รับการยกย่อง”
(มัทธิว 23:11,12)

 
จงเป็นห่วงว่าพระเป็นเจ้าทรงคิดอย่างไรกับท่าน
มากกว่าการเป็นห่วงว่าคน อื่นเขาจะคิดอย่างไร.

“เปโตรและสาวกอื่นๆ ตอบว่า
เรานอบน้อมเชื่อ ฟังพระเป็นเจ้าดีกว่ามนุษย์”
(กิจการ 5:29)

 

ปัญหาของผู้ที่พูดเร็วเกินไปก็คือ
เขามักจะพูดสิ่งที่เขายังคิดไม่ถึง.

“อย่ารีบพูด อย่าให้ใจท่านด่วนกล่าวสิ่งใดต่อพระพักต์พระเป็นเจ้า
เหตุว่าพระเป็นเจ้าประทับในสวรรค์และเจ้าอยู่ในโลก
ฉะนั้นขอให้เจ้าจงพูดน้อย”
(บุตรสิรา 5:2)
 

การพูดเป็นคำสุดท้าย
ควรเป็นการกล่าวขออภัย.

“ลูกรัก หากลูกตกเป็นเหยื่อของสิ่งที่พูด หรือถูกคำพูดของลูกเป็นกับดัก ก็จงทำดังนี้ซิ
จงปลดปล่อยตัวของลูกเสีย เมื่อลูกตกเป็นเหยื่อในเงื้อมมือของเพื่อนบ้านแล้ว
จงถ่อมตนแล้ววิงวอนเพื่อนบ้านของลูก”   (สุภาษิต 6:2,3) 
 

รถไฟของความล้มเหลว
มักวิ่งอยู่บนรางของความเกียจคร้าน.

“ความเกียจคร้านมากมาย ทำให้ตึกรามเสื่อมสภาพ
บ้านช่องพังลงก็เพราะมือที่เฉื่อยชา”   (บุตรสิรา 10:18) 
 

เมื่อเผชิญกับปัญหาขนาดยักษ์แบบ “โกลิอัท”
ท่านจะตอบว่า “มันใหญ่เกินไป สู้ไม่ไหว”
หรือจะตอบแบบดาวิดว่า
“ถ้าใหญ่อย่างนี้ย่อมไม่พลาดแน่” ?

“พระเจ้าทรงช่วยให้ข้าพเจ้า พ้นจากอุ้มเท้าของสิงห์โตและหมีมาแล้ว
พระองค์ก็จะทรงช่วยให้ข้าพเจ้า พ้นจากเงื่อมมือของชาวฟิลิสเตียผู้นี้”
(1ซามูแอล 17:37)
 

จงลืมตัวท่าน เพื่อผู้อื่น
แล้วเขาจะไม่ลืมท่าน.

“ดังนั้นสิ่งใดที่ ท่านปรารถนา ให้ผู้อื่นกระทำแก่ท่าน ท่านก็จงกระทำสิ่งนั้นแก่เขา
เพราะ นี่กฎบัญญัติ และคำสอนของบรรดาประกาศก”  (มัทธิว 7:12)
 

เคล็ดลับของความพอใจ คือการสำนึกว่า
ชีวิตคือพระพร มิใช่สิทธิ.

“ศาสนาทำให้คนมั่งมี หากเขาพอใจในสิ่งที่เขามีอยู่
เรามิได้นำอะไรติดตัวมาในโลก และเมื่อจากไป
เราก็ไม่สามารถนำเอาอะไรติดตัวไปได้”   (1ทิโมธี 6:6,7)