มีไก่ฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข หัวหน้าฝูงจะขันทุกเช้า และในไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็จะโผล่ขึ้นเหนือขอบฟ้า
เหตุการณ์เป็นอย่างนี้ทุก ๆ วัน จนมันสำคัญผิดว่า เพราะเสียงขันของมันจึงทำให้ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นมาจากขอบฟ้า
มันบอกกับไก่ลูกฝูงของมันทุกๆ ตัวว่า
“ฉันมีความสำคัญมาก เพราะฉันขัน จึงทำให้ดวงอาทิตย์ขึ้นในทุก ๆ เช้า นำความสว่างมาให้กับพวกเจ้า ถ้าขาดฉันไปแล้ว พวกเจ้าจะลำบากมาก เพราะไม่มีใครขันเรียกดวงอาทิตย์ขึ้นมา พวกเจ้าจะต้องอยู่ในความมืดตลอดไป”
วันเวลาผ่านไปได้ไม่นาน ไก่หัวหน้าฝูงมีอาการป่วยหนักจนเสียงแหบแห้ง “แย่แล้ว” มันบอกกับลูกชายคนโต “ทำไมละพ่อ” ลูกชายคนโตถาม
“ข้าป่วยจนเสียงแหบแห้งขันไม่ได้ ถ้าข้าไม่ขันดวงอาทิตย์ก็จะไม่ขึ้น พวกเราจะอยู่ในความมืด และลำบากกันมาก” ไก่หัวหน้าฝูงตอบ
“ให้ลูกขันแทนพ่อได้ไหม” ลูกชายเสนอตัว
“ไม่ได้หรอก มีข้าคนเดียวเท่านั้นที่ทำเช่นนี้ได้” ไก่หัวหน้าฝูงตอบ
มันพยายามปีนขึ้นไปบนต้นไม้ และโก่งคอขัน นอกจากจะไม่มีเสียงแล้ว มันยังพลัดตกลงมาจากต้นไม้คอหักตาย
ไก่ลูกฝูงรู้สึกเสียใจมาก และฝังศพของมันอย่างสมเกียรติ ไก่ทุกตัวเฝ้ารอรุ่งเช้าด้วยความหวาดหวั่นว่ามันจะอยู่ในความมืดตลอดกาล
แต่มันก็หวาดหวั่นอยู่ได้ไม่นาน เพราะสักพักหนึ่งดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นทางทิศตะวันออก ส่งแสงเงินแสงทองอันงดงามลงมายังผืนดิน
เดี๋ยวนี้ไก่ทุกตัวเข้าใจแล้วว่า แท้ที่จริงแล้วการที่ดวงอาทิตย์ขึ้นนั้น มันเป็นเรื่องธรรมชาติ และไม่เกี่ยวกับการขันของไก่เลยแม้แต่น้อย
โลกนี้ขาดเราได้ แต่เราขาดพระเจ้าไม่ได้