มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับชายชาวไอร์แลนด์คนหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่าเขาเป็นคนมีอารมณ์ขันและมีความเฉลียวฉลาด
แต่เขาตายอย่างกะทันหัน และอยู่ต่อหน้าการตัดสินของพระเจ้า เขารู้สึกกระสับกระส่ายอย่างมาก เขาไม่คิดว่าเขาได้ทำดีมากมายขณะที่เขาดำเนินชีวิตอยู่ในโลก
มีคนเข้าแถวอยู่หน้าเขา เขาจึงตั้งใจฟังและมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากได้พิจารณาจากหนังสือเล่มใหญ่แล้ว พระเจ้าตรัสกับชายคนแรกในแถวว่า “ฉันพบว่าเมื่อฉันหิว ท่านได้ให้อาหารแก่ฉัน ท่านเป็นคนดี จงไปอยู่ในสวรรค์”
พระเจ้าทรงส่งชายคนที่สองไปสวรรค์เช่นกัน เพราะเขาได้ให้น้ำดื่มแก่พระองค์เมื่อพระองค์ทรงกระหาย ชายคนที่สามก็ถูกส่งไปสวรรค์ เพราะชายคนนี้ได้ไปเยี่ยมพระองค์เมื่อพระองค์ทรงเจ็บป่วย
และก็ถึงคิวของชายชาวไอร์แลนด์ เขานั่งลงพิจารณามโนธรรมของเขา เขารู้สึกกลัวมาก เขาไม่เคยให้อาหารหรือน้ำดื่มแก่ใคร และไม่เคยไปเยี่ยมคนเจ็บป่วยด้วย พระเจ้าตรัสกับชายชาวไอร์แลนด์ว่า ท่านก็ถูกส่งไปสู่สวรรค์ด้วย เพราะเมื่อพระองค์เป็นทุกข์และหมดกำลังใจ เรื่องขำขันของท่านทำให้พระองค์หัวเราะและมีความสุข
ข้อคิด
เรื่องขำขันทำให้ผู้คนหัวเราะ การหัวเราะทำให้เกิดความสุขและสุขภาพที่ดี คนที่มีอารมณ์ขันและทำให้ผู้อื่นมีความสุขก็ต้องถือว่าเขาได้รับใช้ผู้อื่นด้วยเช่นกัน
“ใจร่าเริงเป็นยาอย่างดีแต่จิตใจที่หมดมานะทำให้กระดูกแห้ง!”
สุภาษิต บทที่ 17 : 22
